mbieg.pl

Relacje z rodzicami mają istotny wpływ na nasze życie. Mowa tutaj nie tylko o okresie dzieciństwa, ale także i o dorosłości, na którą rzutują przekazywane nam wzorce, emocje oraz zachowania. W jaki sposób więzi z rodzicami kształtują naszą codzienność i jak wpływają one na nawiązywane przez nas relacje? Odpowiedź na te pytania przyniesie lektura naszego artykułu.

Jak miłość rodziców buduje pewność siebie w dorosłości?

Więź z rodzicami to pierwsza relacja, w jaką wchodzi człowiek tuż po urodzeniu. To właśnie osoby, które powołały go na świat, będą odpowiedzialne za kształtowanie poczucia bezpieczeństwa, a także miłość i wsparcie, przekładające się na poczucie własnej wartości w dorosłym życiu. Jego brak może być wyraźnym sygnałem tzw. rany matki. Więcej informacji o tym zjawisku znajdziesz na stronie https://krzysztofjankowski.com.pl/rana-matki/, gdzie zamieszczono również ofertę wsparcia dla osób, borykających się z poczuciem osamotnienia i opuszczenia oraz z problemami z akceptacją samych siebie. Bo to właśnie z takimi trudnościami zmagają się często dorośli, którzy już w dzieciństwie doświadczyli emocjonalnego zaniedbania i braku zrozumienia ze strony rodziców.

W jaki sposób relacja z ojcem wpływa na nasze dorosłe życie?

O wpływie relacji z ojcem na dorosłe życie dzieci mówi się coraz głośniej. Dotyczy to zwłaszcza kobiet, które przejmują nabyte w dzieciństwie wzorce, przekładając je na swoje dorosłe życie. W ich zachowaniu zauważalny jest zwłaszcza:

• problem z zaufaniem do mężczyzn,
• nadmierna zazdrość i nadopiekuńczość,
• przesadne idealizowanie partnera.

Jeśli w tym opisie zauważasz siebie, koniecznie odwiedź stronę https://krzysztofjankowski.com.pl/rana-ojca/, na której znajdziesz ważne wskazówki dla osób, których dotknęła rana ojca. Uwolnienie się od niej pozwoli przełamać dotychczasowy schemat tworzenia związków i wejść w zdrową relację, opartą na wzajemnym szacunku i zaufaniu.

Jak toksyczni rodzice kształtują przyszłość dziecka?

Za destrukcyjne schematy zachowań w okresie dorosłości odpowiadają również często toksyczni rodzice. Pod tym pojęciem kryją się osoby, które:

• wykazują brak akceptacji, połączony z nieustanną krytyką,
• nie wspierają swoich dzieci,
• nadmiernie kontrolują pociechy, zamiast budować ich samodzielność,
• manipulują emocjonalnie, stosując szantaż i wywołując poczucie winy.

Dorośli, którzy doświadczyli w dzieciństwie takich zachowań, charakteryzują się problemami z zaufaniem, nie potrafią postawić granic i spojrzeć z dystansem na własne słabości. Takie osoby bardzo często tolerują również przemoc w obawie przed odrzuceniem, poszukując nieustannie aprobaty i uznania ze strony otoczenia.

O jakich stylach przywiązania mówi psychologia?

Na dorosłe życie rzutują też style przywiązania do rodziców. Wśród tych zdecydowanie najczęstszych wymienia się:

• styl lękowo-ambiwalentny – bazujący na poczuciu niepewności co do wsparcia rodziców, zmieniającego się w zależności od sytuacji. Dzieci, które tego doświadczyły, wykazują w dorosłości silną potrzebę bliskości, połączoną z nadmiernym lękiem przed odrzuceniem,
• styl unikowy – łączony z lekceważeniem emocjonalnych potrzeb najmłodszych członków rodziny, którzy – po osiągnięciu dorosłości – będą unikać zaangażowania w związki, tłumiąc jednocześnie targające nimi emocje.

Dorośli, którzy są otwarci na innych, szanując jednocześnie ich potrzeby i granice, najprawdopodobniej doświadczyli z kolei bezpiecznego stylu przywiązania, którego fundamentem jest bezwarunkowa miłość i wsparcie rodziców.